What I see ... may be what you see is the same.

ที่ต้องเขียนเพราะมีเหตุปัจจัยที่มาจากการพบปะผู้คนมากหน้าในแต่ละวัน ซึ่งการพบกับผู้คนมากมายนั้นไม่ใช่สิ่งยืนยันว่า เราจะเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ทั้งหมดในโลกใบนี้ เพราะโลกไม่ได้มีคำตอบสำเร็จรูปให้เราเหมือนกับอาหารหรือสิ่งของเครื่องใช้ และยิ่งหากมองลึกลงไปในรายละเอียดด้วยแล้ว โลกนี้ไม่สำเร็จรูปเลย

ทุกคืนวันของการเป็นครู (ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของบทบาทสมมติ) มันทำให้เรารู้สึกเหมือนกับการมีตัวตน ทั้งที่ในความเป็นจริง ทุกคนล้วนเป็นเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่ได้รับการสมมติให้เป็น...

แล้วอะไรคือประเด็นของเรื่องนี้..

ภาพสะท้อนจากความพยายามและตั้งใจเรียนของผู้ที่มาฝึก หรือบางคนอาจจะมองว่า เป็นการมาออกกำลังกาย ในศาสตร์วิชาโบราณที่มีมานานกว่า 5,000 ปี ที่เราเปิดสอนในบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง เป็นภาพที่มีความหลากหลาย ทั้งผู้เรียนที่เป็นเด็กประถม มัธยมปลาย คนรุ่นราวคราวเดียวกับเรา จนถึงคุณป้าวัยเกษียณ ได้ทำให้เราสัมผัสถึงบางอย่าง

ล่วงเวลาเข้าปีที่สามของการสอน ชั่วโมงของการเป็นครูอาจารย์ที่มีมากขึ้น ประสบการณ์ในการมองเห็น รับรู้ และการถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ จากปาก อิริยาบทท่าทาง ที่เราได้ถ่ายทอดให้กับคนร่วมร้อยคน เป็นจำนวนที่ไม่มากมายนัก แต่สิ่งที่สะท้อนมาจากชีวิตต่างๆที่เราพบ กลับมากมายและมีคุณค่าเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูด สิ่งที่ทำได้คือ เขียนเล่าให้กับ "คุณ" ที่มาอ่านเจออาจทั้งจากความตั้งใจหรือบังเอิญก็ตาม

ผู้เรียนหลายคนมีความตั้งใจแตกต่างกันไป ตามสภาวะของเขาเหล่านั้น บางคนมาเรียนเพื่อเป็นการผ่อนคลาย บางคนมาเพื่อให้การฝึกฝนเป็นการทุเลาอาการของการเจ็บป่วยต่างๆ บางคนมาเพราะต้องการพบปะสมาคมกับคนอื่น โดยทั้งหมดที่กล่าวมา ทุกคนได้ร่วมประสบการณ์เดียวกัน คือการปฏิบัติอาสนะโยคะ โดยไม่มีการแบ่งแยกว่าใครจะมีบทบาททางสังคมอย่างไร .. เพราะทุกคนที่มาที่นี่ ต้องมารับการฝึก แต่จะมากน้อยนั้น ขึ้นอยู่กับความพร้อมของสภาพร่างกายของคุณเอง ว่ามีมากหรือน้อยแค่ไหน

สิ่งที่เราเห็น เหมือนกับโรงละครเล็ก ที่มีผู้แสดงในบทบาทต่างๆ ทั้งที่เหนื่อยและปวดเมื่อยในบางครั้ง แต่ละคนก็มีความตั้งใจลดหลั่นกันไป จะมากหรือน้อยนั้นขึ้นอยู่กับ องค์ประกอบหลักของตัวเขาเอง

หากจิตใจและร่างกายไม่สบาย การฝึกจะแสดงออกมาในลักษณะของคนที่มีความกังวลหรือมีความทุกข์ใจซ่อนอยู่ กับคนที่มีความตั้งใจตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ เหมือนกับเราได้ดูหนังสักเรื่องที่ต้องยิ่งตั้งใจเป็นพิเศษ ผู้รับการฝึกทั้งชายหญิงล้วนนอนในระนาบเดียวกัน คือขนานไปกับพื้นโลก

.....ส่วนหัวใจของแต่ละคนจะคิดอะไรนั้น ... คุณเองที่รู้คำตอบ...